"Ik heb vrijwel nooit meer migraine", vertrouwde mijn oud-student me toe.
Ze studeerde jaren terug af bij Do-In Academy. Dit weekend volgde ik les bij haar; een geweldige danseres, ik wilde al lang een van haar workshops bijwonen. In al die jaren is Do-In haar way of life geworden. Ze verwerkt het in haar workshops en haar dagelijks leven. Precies zoals het is bedoeld. En dat werpt zijn vruchten af.
Het is fascinerend hoe het lichaam communiceert. Via kennis van de meridianen, acupunten, voedingsleer en yin en yang balans, kun je het gesprek met je lichaam (en geest, deze vormen een geheel) aangaan. En net zoals een goed gesprek niet na een zin is afgelopen, is heling geen eenmalige interventie, maar een reis. Tijdens de reis verken je bergen en dalen en leer je de mooiste routes kennen. De eindbestemming is niet altijd volledige genezing. Dat is iets wat in de oosterse leer nooit de ultieme prioriteit heeft gehad. Geluk, liefde en dankbaarheid, oftewel het vermogen om diepe verbinding met het leven, jezelf en anderen te ervaren wordt als veel belangrijker beschouwd. Door middel van het werk, creëren we de omstandigheden voor heling en deze verbinding, waar genezing een resultaat van kan zijn. Maar ik heb ook mensen meegemaakt die in hun laatste levensfase in staat waren hun pijn en verdriet om te zetten in compassie, dankbaarheid en liefde. Ze genezen niet, maar heelden wel.
Mijn oud-student heeft ervaren dat de weldaden van Do-In niet eindigen bij de laatste les van de opleiding. Ze gaan altijd door voor wie ermee blijft werken. Telkens krijgen we inzichten. En steeds weer kunnen we dankbaar zijn voor wat we hebben geleerd, wijsheid die we in onze spirituele rugzak kunnen stoppen en die verlichting brengt. Vandaar dat ik bij mijn consulten ook uitleg: heling is geen interventie, heling is een reis.